Διαβάζοντας ένα δοκίμιο του Παπανούτσου περί έρωτος ανακάλυψα κάποιους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη :
"Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα
να σωθούν από τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν , στα νύχια τους μείναν κομμάτια
δέρμα,γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί , σε μια στιγμή ,
αλλόφρονες , ματωμένοι , βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί που , λίγο πριν ξεψυχήσουν,
θαρούν πως βλέπουν φώτα
κάπου μακριά.
Και όταν ξημέρωσε , τα σώματά τους
σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη
ενός καινούριου μάταιο πρωινού".
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Αρχίζω να ανησυχώ... Χρόνη, πες μου παίρνεις ναρκωτικά;
Αυτό ήταν το πιο άρρωστο ποίημα για τον έρωτα που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Να συλληφθεί ο ποιητής. Να καούν τα γραπτά του.
άσε που η ξαφνική σου ενασχόληση με θέματα γύρω από τον έρωτα με παραξενεύει...
dhladh, akomh kai oi poihtes thewroun ton erwta analwsimo..?
den yparxei elpida..
Post a Comment